In ons mooie dorp was je zo’n 20 jaar geleden toch wel heel vooruitstrevend als je “zomaar” naar de schoonheidsspecialiste ging. Eigenlijk ging je niet zomaar, alleen als het echt nodig is en vooral als je niet mooi zou zijn, hoe dan?! Een veel gehoorde kreet was: “ik ben toch mooi van mezelf, dat heb ik niet nodig”.
Samen met een aantal super leuke collega’s hebben we toch in de loop der jaren baanbrekend werk verricht in deze regio en zijn onze salons inmiddels plekken waar je enerzijds heerlijk in de watten wordt gelegd en anderzijds waar je regelmatig langs gaat voor een stukje onderhoud, professionele huidverzorging zogezegd.
Het verven van wimpers en wenkbrauwen, nou, dat was toentertijd ook eigenlijk “not done”, maar ons motto was: onbekend maakt onbemind. Dus hebben we de stoute schoenen aangetrokken en samen met mijn toenmalige collega de “wimper- en wenkbrauwverf dag” in het leven roepen. Voor één dag werd de salon omgetoverd tot een waar inloop-evenement. Twee behandelstoelen in één ruimte en eigenlijk werd de tweede behandelstoel gecreëerd van een plastic ligstoel met voetenbankje, slaapzak eroverheen, ingepakt in een hoeslaken. Alles wel op kleur, het oog wil ook wat en het resultaat was écht niet slecht.... Althans, dat vonden wij.
Social media bestond toen nog niet, dus we waagden er een grote advertentie aan in het plaatselijke huis-aan-huis blad, daarbij een uitklap bord aan de straat, waarop deze dag werd aangekondigd. De insteek was: zonder afspraak, vrije inloop dus met veel koffie en thee. Van 9.00 tot 21.00 uur, laagdrempelig en een scherpe prijs. En daarbij hadden we flink geïnvesteerd in de advertentie, materiaal en onszelf volledig vrij gepland natuurlijk. Dit alles met als doel om ons mooie dorp eigen te maken met het verven van de wimpers en wenkbrauwen.
Met een lege agenda - in afwachting van wat de dag ons zou brengen - zaten we er deze ochtend klaar voor. Gewapend met een kop koffie, hoe spannend was het! Om half 10, nog steeds niemand, de twijfel sloeg toe…. maar zowaar, rond de klok van 10 kwamen de eerste klanten binnen: moeder en dochter (samen staan we sterk natuurlijk) en vanaf dat moment is de salon deze dag niet meer leeg geweest. De wachtruimte bleef constant gevuld en er was veel gezelligheid. Iedereen vond het prima te moeten wachten (hoezo, vroeger was alles beter?). Er was tenslotte toch koffie: “geen probleem hoor en het is best gezellig”, werd er gezegd. De klanten lieten elkaar voorgaan, om vooral het gesprek maar even af te kunnen maken.
We hebben deze dag ongeveer een 60-tal klanten voorbij zien komen, wát een succes was het en daarbij, wat heeft iedereen genoten, de klanten en ook wij! Mensen vinden het fijn om elkaar te ontmoeten, doe maar gewoon, niets hoogdravend. En wat hebben we hiermee bereikt deze dag? Heel veel nieuwe klanten voor een herhaalbehandeling en tegelijkertijd hebben we de drempel van een bezoekje aan de salon weg kunnen nemen. Hadden we het wiel uitgevonden? Wij vonden van wel, stiekem een beetje trots, moe en voldaan hebben we de laatste klant uitgezwaaid. Het verven van je wimpers en wenkbrauwen was zo gek nog niet en ook het bezoek aan de schoonheidsspecialiste… Hmmmm… “moet ik toch eens vaker doen, een beetje aandacht voor mezelf”.
