En dan ben je ineens een “emptynester”!
Ik werd aan de mouw getrokken door mijn collega, Anja, waar blijft de column? Deze gaat komend weekend live en ik heb nog niets van je gezien.
Meestal zit er inspiratie en motivatie genoeg bij mij, maar dit keer kwam er niet veel meer dan een diepe zucht, vergeten, oeps en nu dan? Mijn hoofd zat en zit te vol om de focus te leggen op het schrijven van een column, een leuk verhaal, zo’n “mooi weer verhaal”, daar stond mijn hoofd nu echt niet naar, geen ruimte voor.
Ik weet dat een column niet zo is bedoeld, die mag echt zijn, maar mijn gevoel schoot alle kanten op. En voor mij is dan niets beter om het van me af te schrijven, gewoon eerlijk zijn en dat laatste vooral naar jezelf. Dit keer laat ik je als lezer even meekijken en meevoelen wat ons heeft bezig gehouden de laatste weken.
En dan ben je ineens een “emptynester”!
‘Emptynesters”, ik vind het een vreselijk woord. Het zijn net van die stickers die je op je voorhoofd krijgt geplakt, je hoort nu bij een andere club. Alsof je leven dan eindigt ofzo, alsof je dan geen kinderen meer hebt, alsof de wasmachine dan niet meer draait, alsof je dan geen eten meer op tafel hoeft te zetten, alsof…… ga zo maar door.
Als een opgeschud kussen
Het betekent simpelweg, niet meer of minder, dan dat je jongste telg besloten heeft op kamers te gaan, besloten heeft onder moeders (en vaders) vleugels weg te kruipen om het zelf te gaan proberen. Een nieuwe fase, dat klinkt beter, voor onze dochter, maar ook voor ons.
Niets mis mee, integendeel. Het is een natuurlijk proces en de ontwikkeling die je kind doormaakt is alleen maar goed en positief, het hoort er gewoon bij. Maar tegelijk ervaart niemand het nog als gewoon en heb je als kind maar ook als ouder je eigen proces(je). Maar wil je als ouder ook rekening houden met het proces(je) wat je kind doormaakt.
We lijken nog een beetje op een opgeschud kussen, waarvan de veertjes nog niet weer zijn ingedaald.
Zo is het dus ook nog in mijn hoofd deze week, warrig. Het emptynest gevoel, nu gebruik ik het woord toch maar even, is nog volop aanwezig. Blij word ik er nog niet van, dit procesje is er toch wel eentje die voor ons nieuw is en nog volop aanwezig.
Van het missen, het loslaten, maar ook tot de ontdekking komen dat het oké is. Wat laat je in je hoofd toe en wat (nog) niet. Mijn collega zei: loslaten is moeilijker dan vasthouden… wat een wijsheid, die blijft wel hangen, iets voor een tegeltje ofzo.
Een waar paradijsje
We hebben de afgelopen weken flink geklust aan de nieuwe kamer van onze dochter. Het is een waar paradijsje geworden, dat mag gezegd worden. We noemen het steeds gekscherend: de bezemkast. De kamer is maar liefst 7m2, daar kun je toch alleen maar heel trots op zijn en tegelijk weet je dan 1 ding zeker, kleiner zal jouw onderkomen nooit worden, je kunt er alleen maar op vooruit gaan.
Het was erg gezellig, samen poetsen, samen verven, samen de grootste woonwinkel van Nederland leeg kopen en niet te vergeten: de heerlijke broodjes van Broodjeshuis Ben maakten deze dagen tot een waar feestje.
We hebben haar uitgezwaaid, aan de deur van haar eerste onderkomen, een prachtig studentenhuis in hartje Groningen! Dikke knuffel, pas goed op jezelf en tot morgen. Het was de eerste keer gelukkig maar 1 nachtje en daarna gelijk weer weekend.
Uitkijken naar de weekenden
Genieten, ze komt gelukkig in de weekenden thuis, wasje mee, lekker bijtanken onder de vleugels van moeders. Wat zal ik haar gaan volstoppen met vooral gezonde dingen, alleen maar goede vitamines, want of ze dit genoeg krijgt in haar studentenhuis….?
Even zwelgen en jezelf zielig vinden, dat mag, maar het is vooral belangrijk dat het goed gaat met haar, dat ze geniet van haar nieuwe leventje en een hele mooie studententijd heeft.
Maak er wat moois van lieverd!
