Je komt ze met enige regelmaat tegen, al snuffelend tussen de personele bezetting van een bedrijf, de kantoorhond! Met als functieprofiel: mr. Positivity!
De kantoorhond, je leest er geregeld over, het zou een enorme boost aan positiviteit geven aan jezelf en je collega's. Voor degene die met een verkeerde been uit bed gestapt is en je ochtendhumeur verdwijnt als sneeuw voor de zon zodra je in de ochtend een meet & greet gehad hebt met je collega: de kantoorhond.
Pittige pup
Het schijnt dus een beestachtig goed idee te zijn, zo'n blaffer binnen te halen. Of het nu wel of geen ras is, dit doet er niet toe. Nu hebben we zelf, privé, sinds kort een pup aangeschaft. Deze mini labradoedel is bij ons thuis in opleiding om uiteindelijk te promoveren tot kantoorhond. Althans, dat had ik stiekem in gedachten, toen we deze plannen tot aanschaf hadden gemaakt. Niet wetende dat in de genen van ons lieve pup meer poedel, dan labra zit. Pittiger dan we hadden verwacht en voor nu betekent dit zoveel dat het een drukke tante is, die bij elk geluid luidkeels van zich laat horen. En als het haar uitkomt vanuit het niets bij je op schoot en het liefst op de tafel springt. Hebben wij weer. Van onze kant heeft dit project nog flink wat opvoedkundige skills nodig.
Juno
Nu nog niet echt de kenmerken van een socialiserende kantoorhond. Ze heet trouwens Juno, klinkt wel zo aardig hè. Ondanks deze puppy perikelen zijn we heel blij met haar. We hebben haar trouwens vernoemd naar onze twee oudste kleindochters, JUlia en NOëlle. Onze vier kinderen zijn (op 1 na) niet vernoemd en nu beginnen we nog eens met het vernoemen, dan ook nog van de hond. Haha, we hebben onszelf ook maar welkom geheten bij de club die een hondenkind heeft.
Ons hondenverleden bestaat uit twee rassen, de Westie (west highland white terriër) en de Beagle. De een was een nu niet wat je slim noemt en de ander was geboren zonder oren zogezegd. Beide super lieve beesten, maar wel met hun eigen verhalen. Deze beide hebben ons flink wat stress gekost, we kunnen er inmiddels een boek over schrijven. Beide waren het weglopers, maar dan ook echte. Had je net het ochtend uitlaatmoment achter de rug, glipten ze er tussenuit. En dan ook niet voor even, maar gewoon niet meer terugkomen. Dit gebeurde uiteindelijk zó vaak, dat je eraan gewend raakte. We gingen er dan ook niet altijd meer achteraan. Dat klinkt misschien ongeïnteresseerd, maar het had geen zin. De honden waren in geen velden of wegen te bekennen.
In het begin stapten we na elk wegloopmoment getrouw op de fiets of in de auto, op zoek naar de hond. Het kwam niet vaak voor dat dit met resultaat was. Je was dan al gauw geneigd om het erbij te laten, vooral als je het eten net op hebt staan, of je staat op het punt om aan het werk te gaan, noem maar op. Na een aantal uren ging meestal de deurbel en werd ons viervoeter weer thuis gebracht. Het voordeel van een dorp is dat mensen je kennen en dus jouw hond ook. Dank voor al die lieve mensen, die hier moeite voor hebben genomen.
Tonnetje op poten
Ook zou ons boek gaan over het vele vreten dat vooral de beagle kon, niet het gewone vreten, maar vooral het ongenuanceerde zonder grenzen. Er zijn van onze beagle hierin twee hoogtepunten, of liever gezegd dieptepunten. Voor 1e Kerstdag hadden we een mooie salade gekocht. Omdat de koelkast te vol was, had ik deze in de schuur gezet. Prima temperatuur, kon niets mee gebeuren, althans dat dacht ik. Helaas niet aan de Beagle gedacht die op 1e Kerstdag 's ochtends heerlijk door de tuin liep te rennen. De schuurdeur stond op een kier en het leed was geschied. De 2 kg salade is compleet door de Beagle verorberd, het had zijn dood kunnen worden. De schaal en de restjes lagen door de hele tuin en onze hond was meer een tonnetje op poten, dan een mooi gevormde hond. De Beagle staat erom bekend, dat hij geen rem heeft als het gaat om eten. We hebben deze dag flink met hem gewandeld tussendoor, veel water gegeven en het is gelukkig goed gekomen.
Paashaas
Zo ook met Pasen, een mooie op grote schaal op tafel, ongeveer een kilo paaseitjes, dit in combinatie met noten en andere paasversiering. Al met al een gezellig paastafereel. Na een middagje weg, was deze schaal nagenoeg leeggegeten door de hond. Gelukkig waren niet alle eitjes opgegeten, maar ook op veel plekjes verstopt in huis, maar naar schatting was er toch 1 pond paaseitjes echt verdwenen, onze Beagle was een paashaas geworden. Nu is chocolade heel slecht voor honden, dus hier hadden we ook redelijk stress over, hoe dit zou aflopen. Het schijnt dat alleen de echte cacao slecht is voor de hond, het gaat hierbij om het stofje theobromine dat zelfs dodelijk kan zijn. Des te puurder de chocolade, des te slechter dit is. Witte chocolade krijgt een hond niets van, omdat hier dit stofje niet inzit. Gelukkig heeft onze Beagle ook hier niets aan overgehouden.
Misschien komt ons boek er ooit nog. Voor nu zijn we vol goede moed begonnen met deze trouwe viervoeter Juno, de labradoedel, misschien krijgt ze ooit de promotie tot kantoorhond van Care for Skin.
