In alle eerlijkheid durf ik het rustig te bekennen, ik ben gevoelig voor complimenten. Vooral die gaan over dat ik een jonge oma ben. Of dat mensen me vragen, is dit kindje van jou of pas je op? Met trots zeg ik dan natuurlijk dat dit mijn kleinkind is, maar tegelijk denk ik YES, kom maar op met dat compliment! Mijn dag kan niet meer stuk.
Volgens mij is het een vrouwen dingetje, gevoelig zijn voor complimenten, maar tegelijk ook gevoelig voor negativiteit zijn. Een afkeurende blik of nare woorden kunnen flink binnenkomen en mijn ervaring heeft geleerd dat vrouwen daar gevoeliger voor zijn dan mannen. Waar het mee te maken heeft? Ik ben geen psycholoog, maar het is wel een feit dat veel vrouwen rondlopen met een slecht zelfbeeld. Vrouwen, inclusief mezelf, ervaren al gauw iets aan zichzelf dat ze niet leuk vinden. Dit merk ik ook bij mijn klanten. Als ik bijvoorbeeld de vraag stel hoe ze haar wenkbrauw gemodelleerd wil hebben, dan is het eerste wat ik hoor dat de wenkbrauwen niet mooi zijn en dat daarom dat ene model wenkbrauw haar beter zal staan. Ik hoor bijna nooit dat ze vindt dat ze mooie wenkbrauwen heeft en ze ze daarom goed wil laten modelleren en een kleurtje wil geven, om haar ogen nog mooier uit te laten komen. Best bijzonder eigenlijk, dat we zoiets kleins al weten te benaderen vanuit een negatieve hoek.
Balans
Wist je overigens dat 10 positieve uitingen gelijk staan aan 1 negatieve? Als iemand 10 keer een compliment krijgt over zijn of haar nieuwe schoenen en 1 negatieve uiting, dan is er balans. Bij een 2e negatieve uiting, schiet de balans door in het negatieve. Dat zegt genoeg dus.
Mijn moeder kon altijd goed complimentjes uitdelen, vooral vanuit haar “trots zijn” op haar kinderen en (achter)kleinkinderen. Inmiddels is ze nu 2 jaar niet meer bij ons en heeft ze ons met veel van deze herinneringen achtergelaten. Als je even binnenwipte, zei ze vaak: “kind, wat heb je weer een leuke jas aan” of “fijn dat je er bent”. Of als iemand een potje eten bracht: ”wat smaakt me dat toch goed”. Gewoon hoe moeders en oma’s kunnen zijn en zij kon dat heel goed.
Waar ze niet goed tegen kon was als er iets negatiefs werd gezegd over iets of iemand wat haar lief was. Daar was ze duidelijk in. Na 50 jaar kamperen moest ze haar caravan helaas verkopen. Ze was inmiddels weduwe en ging verhuizen naar een flatje. De caravan, tja, het was afscheid nemen van deze periode. Daar kon ze niet meer omheen. Het ging haar erg moeilijk af, wat heel logisch was. Ze ervaarde deze periode als een groot afscheid van alles, haar man, haar huis en daarmee ook beetje haar eigen leven.
De caravan werd te koop aangeboden, het was een redelijke prijs, aan de goedkope kant. We wilden voor haar dat het vlot zou verlopen, anders werd de kwelling te groot. Mijn moeder is haar hele leven een stevige roker geweest, ook in de caravan; met als resultaat dat het zichtbaar was aan de kleur van het interieur. Na een flinke poetsbeurt rook de caravan fris, maar helaas de kleur, die was te definitief.
Een brug te ver
De eerste koper die zich aankondigde was een handelaar, aardige, reële man. Het eerste wat hij aangaf dat er in de caravan gerookt was. Met een stalen gezicht ontkende mijn moeder in alle toonaarden. Ze was enorm verbolgen, hoe hij het aandurfde om haar caravan, haar bijna allermooiste bezit, zo onderuit te halen. Dit was voor haar een brug te ver en er was geen denken aan dat deze man de caravan zou “mogen” kopen.
De tweede koper was een “lief” echtpaar die helemaal enthousiast was over haar droomhuisje. Ze gaven haar een compliment dat de caravan er nog zo mooi uitzag, goed was onderhouden en ze zagen het helemaal zitten om van haar allermooiste bezit nog jaren te gaan genieten. De bullebak versus het lieve echtpaar, niet zo moeilijk te raden, wie de caravan “mocht” kopen.
Geef elke dag iemand een compliment, het kleurt mijn dag en de jouwe vast ook!
